In de pokerwereld heb je, vergelijkbaar met veel (andere?) sporten, een toernooicircuit. Tien jaar geleden was het een select groepje dat ze allemaal speelde en iedereen kende elkaar zo'n beetje. Het laatste is nog steeds redelijk waar, maar het is zeker geen kleine groep meer. De toernooien zijn behoorlijk gegroeid en zo ook de karavaan die ze afreist. Ik heb de laatste jaren ook redelijk wat toernooien mee kunnen pikken en het leek me leuk wat ervaringen te delen en er een stukje over te schrijven.
Er zijn verschillende circuits. De twee grootste en bekendste zijn de European Poker Tour (EPT) van Pokerstars en de World Poker Tour (WPT). WPT is een beetje een misleidend begrip, omdat er slechts enkele van die toernooien buiten Amerika plaatsvinden. Pokerstars organiseert nu, sinds een jaar of twee, ook de Latin American Poker Tour (LAPT) en Asian Pacific Poker Tour (APPT). Genoeg keuze dus voor de pokerspeler in deze tijd. Ik heb zelf nog niet het genoegen gehad om een LAPT of een APPT te spelen, maar dat komt vanzelf. Ze zijn er nog niet zo lang en tot nu toe ging het niet goed samen met mijn speelschema. De locaties zijn wel de mooiste; Sydney, Manilla, Seoul (APPT's), San José en Mar del Plata (LAPT's) om er maar een paar te noemen.
Mijn ervaring komt dus vooral voort uit het spelen van EPT's en een paar WPT's. Ik kwalificeerde me bijna 3 jaar geleden voor mijn eerste EPT in Londen. Ik speelde een satellite van rond de $ 250 en kon toen ineens meedoen aan een 5.000 euro toernooi. Het voelde heel onwerkelijk toen ik mijn seat won en ik had geen idee wat ik moest verwachten. Toen wist ik ook nog niet dat er nog vele EPT's zouden volgen en ik denk dat dat mede komt door mijn ervaring in Londen. Normaal speelde ik altijd op internet en nu liep ik ineens een casino binnen dat puur draaide om poker. Alles ging aan de kant, 80% van de mensen aanwezig waren er voor hetzelfde doel: poker. Dit maakte toen al veel indruk op me en ik wilde dolgraag meer weten. Groepen spelers uit alle landen liepen rond en bespraken wat tactiek of hadden het over ervaringen online. Rond die tijd begonnen steeds meer jonge onlinespelers zich te plaatsen voor de grote live-events.
Er zijn een aantal hele hechte landenteams. Het zijn in feite geen teams, omdat iedereen in een pokertoernooi voor zich speelt, maar ze lijken wel echt een groep. Gelukkig kwam ik tot de ontdekking dat Nederland een van deze landen is. De groep met spelers die de toernooien rondreist is erg hecht en veel van de spelers zijn ook goede vrienden buiten poker om geworden. Je hebt veel gemeen en je deelt veel ervaringen, dus als je het ook nog eens een beetje met elkaar kan vinden, klikt het snel. Ik ontmoette in Londen al een aantal spelers en iedereen was heel relaxt. In mijn tweede toernooi, EPT Deauville, ontmoette ik het merendeel van de toen reizende Nederlanders en dat is ook meteen een van de leukste ervaringen uit mijn pokercarrière. De meeste van de spelers die toen reisden doen dat nog, met wat uitzonderingen. Er zijn ondertussen ook veel nieuwe spelers bij en ik ben al lang geen broekie meer, of het jongste gezicht wat dat betreft. De nieuwe spelers worden ook vrolijk in de groep opgenomen en het is nu zelfs zo dat Nederland vaak in de top 5 van best vertegenwoordigde landen staat. Dit is ook zeker een gevolg van de sfeer in de groep.
In Amerika vind je logischerwijs wat minder Nederlanders. Er zijn genoeg toernooien in Europa om te spelen en het is ook een hele zit de oceaan over. Zelf heb ik hier en daar WPT's gespeeld, vooral ook omdat ik dan rond die tijd in Amerika zou zijn. Tegenwoordig is dat nog wat vaker, omdat mijn vriendin in Las Vegas woont en we zo'n beetje 50-50 in Amerika en Nederland doorbrengen. Zo speelde ik afgelopen december bijvoorbeeld het prestigieuze Five-Diamond toernooi in het Bellagio Hotel in Las Vegas. De toernooien hier lopen als een geoliede machine omdat ze al jaren georganiseerd worden. De organisatie en de spelers weten precies wat ze kunnen verwachten en met poker zijn ze in Amerika natuurlijk al decennia bekend. De grootste explosie vond plaats toen Chris Moneymaker de wereldtitel veroverde in Las Vegas 2003. De amateurs beseften toen dat iedereen dus een kans maakt in zo'n toernooi en dat trok veel mensen naar poker. Ze waren niet meer zo bang van de gevestigde orde. Dit heeft indirect ook op mij invloed gehad, want ik ben in aanraking gekomen met poker via mensen, die door Moneymaker zijn gaan pokeren.
De pokergeschiedenis in Amerika is soms ook nadelig. Het niveau is er wat hoger en het is meer op tv, dus de leken leren wat sneller dan in Europa. Daarom blijft Europa voor mij de favoriete plek om toernooien te spelen. Sowieso omdat er veel bekenden zijn, in Vegas ben je toch een beetje een outsider als Europeaan. Ik vind ook het multiculturele publiek en spelersveld in Europa erg vet en het draagt zeker bij aan de toernooipsychologie. Je speelt tegen een Engelsman heel anders dan tegen een Italiaan. In Amerika speelt iedereen een zwakkere vorm van wat ze op tv zien en dan allemaal nog een beetje hetzelfde.
Van de zomer is het tijd voor de jaarlijkse wereldkampioenschappen, de World Series of Poker (WSOP) in Las Vegas. Hier komen Europeanen, Aziaten, Zuid-Amerikanen en natuurlijk de Amerikanen zelf bij elkaar om te strijden om zogenaamde bracelets. Van elke pokervariant is er een toernooi en de winnaar krijgt een bracelet. Dit is in feite het meest prestigieuze dat je kan bereiken in poker. Dan is er aan het eind van deze 50 dagen durende toernooiserie het Main Event. De winnaar van het Main Event mag zichzelf een jaar lang wereldkampioen noemen en wordt niet meer vergeten in de pokergeschiedenis. Het was dus dit toernooi dat Moneymaker won om zich onsterfelijk te maken en vele zullen hem dit jaar het kunstje na proberen te doen. Zelf reis ik nu voor de derde keer af om een poging te wagen. Zoals altijd is de anticipatie gigantisch en ik kan niet wachten. Ik hoop dat jullie na de zomer in een dergelijk stukje zullen lezen hoe het voelt om wereldkampioen te zijn.
Wie weet, op naar Las Vegas.